Υπάρχει βάσιμη ελπίδα;

Στην πολιτική και στους πολιτικούς, καλώς ή κακώς, στηρίζουν τις ελπίδες τους οι πολίτες, με την έννοια ότι ακόμη, οι αποφάσεις που τους αφορούν λαμβάνονται απ' αυτούς.
Το φαινόμενο ότι αυτοί οι πολιτικοί φροντίζουν με τις ενέργειές τους να απαξιώνονται στη συνείδηση του κόσμου, κάθε μέρα και περισσότερο και ότι μαθαίνουμε συνεχώς, για νέα πλοκάμια της διαπλοκής, σε συνδυασμό με τις δημόσιες καθησυχαστικές δηλώσεις τους, απ' τη μια μας κάνει να νοιώθουμε ότι μας θεωρούν ηλίθιους κι απ' την άλλη να διαπιστώνουμε το μέγεθος του εγκλωβισμού και της αδυναμίας αντίδρασης, στην οποία έχουμε περιέλθει.

Διότι την αντίδραση των πολιτών, τη δυσφορία τους και την αγανάκτηση, την οποία αισθανόμαστε, πάλι πολιτικοί θα την εισπράξουν είτε θετικά είτε αρνητικά.

Το "όπλο" του λαού που υποτίθεται ότι είναι η ψήφος, θα λειτουργήσει αρνητικά για τους πολιτικούς που δεν θα προτιμήσει ο λαός στις εκλογές και ταυτόχρονα θετικά για εκείνους που θα προτιμηθούν.

Πολιτικοί όλοι τους...

Τι αλλάζει;
Το χρώμα του γαντιού που φοράει το χέρι που θα μας γρονθοκοπεί;

Μας λένε ότι η ψήφος σε μικρά κόμματα και πολιτικές παρατάξεις, είναι μια αντίδραση προς αυτά που έχουν πιθανότητες να γίνουν κυβέρνηση.
Αυτό σηκώνει πολύ συζήτηση, διότι είτε θα διαμορφωθούν συμμαχίες με στόχο την εξουσία, μέσω μιας πολυκομματικής κυβέρνησης, πολύ εύθραυστης αν υπάρξουν κρούσματα διαπλοκής και ταυτόχρονα υγιή μέλη της, τα οποία θα είναι προσηλωμένα στο κοινό καλό και όχι στο ίδιον όφελος (πράγμα σχεδόν απίθανο), είτε θα υπάρχουν "γραμμάτια" τα οποία πέτυχαν και καθόρισαν τη συμμαχία (που σημαίνει διαπλοκή), είτε τα μικρά κόμματα όταν μεγαλώσουν, θα το θεωρήσουν ευκαιρία εξουσίας και ότι συνεπάγεται αυτό, με αποτέλεσμα να πάρουν τη θέση των προηγούμενων και να συνεχιστεί η ίδια πολιτική, μα άλλα πρόσωπα.
Επίσης οι όποιες καλές προθέσεις, για κοινωνική πολιτική, από κάποιον πολιτικό φορέα, δεν είναι δυνατόν να ευδοκιμήσουν, αφού σίγουρα αν υπάρχουν, θα προσκρούσουν πάνω στην κεντρική εξουσία, που είναι η Ε.Ε.

Άλλη αντίδραση που υποτίθεται ότι έχουμε σαν λαός, είναι η αποχή απ' τις εκλογές, το λευκό ή το άκυρο.
Πρακτικά αυτά είναι θετική ψήφος προς το κόμμα που θα έρθει πρώτο, διότι μετράνε μόνο τα έγκυρα ψηφοδέλτια.
Αν κάνουμε μια υπόθεση εργασίας η οποία λέει ότι ψήφισαν όλοι άκυρο, λευκό ή απείχαν απ' τις εκλογές, πλην ενός, τότε το κόμμα στο οποίο αναφέρεται το έγκυρο ψηφοδέλτιο, παίρνει το 100% των ψήφων που μετράνε, δηλαδή των εγκύρων και με βάση αυτό θα καθοριστεί και η κατανομή των εδρών στη βουλή, ήτοι θα τις πάρει όλες αυτό το κόμμα.

Το "μήνυμα" που περνάει η αποχή στα κόμματα που είναι εν δυνάμει κυβέρνηση, επί του πρακτέου, έχει ελάχιστη σημασία, διότι δεν διορθώνει πολιτικές αλλά βάζει τα κόμματα στη διαδικασία να βρουν νέους τρόπους για να χρυσώσουν το χάπι, το οποίο παραμένει σταθερό στη σύνθεσή του.

Οι κυβερνήσεις πλέον, δεν παράγουν πρωτογενές έργο και ο ρόλος τους έχει περιοριστεί στην διαχείριση των αποφάσεων-εντολών και στην εύρεση τρόπων που να συνάδουν με την ψυχοσύνθεση του λαού που κυβερνούν, για να τις περάσουν.

Να βρουν το πιο, κατά το δυνατόν ανώδυνο από πλευράς αντιδράσεων, τρόπο να περάσουν τις αποφάσεις που έχουν παρθεί γι' αυτόν, χωρίς αυτόν...