Πυρόπληκτοι του Αυγούστου 2007. Μια ιστορία πίκρας και τραγέλαφου.

Είμαι ένας απ’ τους αρκετούς ανθρώπους που έχασαν το πατρικό τους σπίτι, στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, στο χωριό τους, το καλοκαίρι του 2007, απ’ την καταστροφική πυρκαγιά η οποία έπληξε κυρίως την Πελοπόννησο. Τώρα που έχουμε μπει στη διαδικασία αποκατάστασης των πυροπλήκτων σπιτιών αναδεικνύονται, πρακτικά, προβλήματα τα οποία θα έπρεπε να είχαν προβλεφθεί απ’ τους «υπεύθυνους» … διαχειριστές των χρημάτων τα οποία μαζεύτηκαν από προσφορές ολόκληρου του πλανήτη, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΠΡΟΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΠΥΡΟΠΛΗΚΤΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ.

Αφού, οι «υπεύθυνοι» πέρασαν από πολλά στάδια και σκέψεις, για να βρούν τη φόρμα επισκευής ή ανοικοδόμησης (αναλόγως της ζημιάς που υπέστη το κάθε ακίνητο), «προσπάθησαν» να διευκολύνουν τους δικαιούχους, έτσι ώστε να μπουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στα σπίτια τους και να μειώσουν στο ελάχιστο το χρόνο παραμονή τους στα «κοντέινερς», στα οποία ζουν ακόμη και τώρα!!!

Οι εξαγγελίες περί ολικής αποκατάστασης, αντικατάστασης των περιουσιών, ανοικοδόμησης και πλήρους ικανοποίησης των πληγέντων, έδιναν και έπαιρναν, κάνοντας τους δικαιούχους να μακαρίζουν την «τύχη» που είχαν, μέσα στο κακό που τους βρήκε, η καταστροφή να λάβει χώρα λίγες ημέρες προ των εθνικών εκλογών του 2007.

Αυτό φάνηκε απ’ την πρώτη στιγμή, αφού χωρίς καμμία διαδικασία δόθηκαν 10.000 ευρώ για την καμμένη οικοσκευή, σε όποιον έχασε το σπίτι του, άσχετα αν ήταν μόνιμος κάτοικος της πληγείσης περιοχής και 3.000 ευρώ επιπλέον στους μόνιμους κατοίκους, για την αντιμετώπιση των πρώτων εξόδων, αφού μόλις που πρόλαβαν και έσωσαν τους εαυτούς τους (δυστυχώς όχι όλοι, αφού θρηνήσαμε θύματα), λόγω της ιδιαιτερότητας της περιοχής (πυκνή βλάστηση και μεγάλα δέντρα) αλλά και των καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν, τη συγκεκριμένη περίοδο (θυελλώδεις άνεμοι) καθώς βέβαια και η κατάσταση των σπιτιών (παλαιά πέτρινα, με ξύλινη οροφή και πατώματα), συνεπικουρούμενων αυτών, από την αδυναμία αντιμετώπισης της πύρινης λαίλαπας εκ μέρους της πολιτείας.

Οι υποσχέσεις για άμεση και ανώδυνη αποκατάσταση των ζημιών, απ’ τη μια και η προέλευση των χρημάτων απ’ την άλλη (δωρεές ιδιωτών και εταιριών απ’ ολόκληρο τον πλανήτη) μας έκαναν να σκεφτούμε ότι οι συνθήκες ήταν ιδανικές για να υλοποιηθούν οι υποσχέσεις της κυβέρνησης, αφού τα προς διάθεσιν χρήματα, δεν ήταν κονδύλια της Ε.Ε. των οποίων ο «δρόμος» είναι γνωστός καθώς και η κατάληξή τους.

Δεν θέλαμε να σκεφθούμε ότι υπήρχε σχέση με τις επικείμενες εκλογές (είμαστε ακόμη ρομαντικοί) ούτε ότι υπήρχε η πρόθεση, η κατάληξη τους να μη συνάδει με τον σκοπό που οι συνάνθρωποί μας τα διέθεσαν.

Η ενημέρωσή μας λοιπόν, ήταν ότι θα ξανακτιστούν ή θα επισκευαστούν τα σπίτια μας, αφού τα χρήματα ήταν υπέρ αρκετά για να πραγματοποιηθεί αυτό και η πολιτεία θα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να απλουστεύσει τις διαδικασίες και την γραφειοκρατία, όπως θα ήταν λογικό.

Να σημειώσω εδώ, ότι είναι λογικό να διαφοροποιηθούν οι συνθήκες και οι διαδικασίες των τυπικών ή να καλυφθούν πλήρως, επειδή την απόφαση ανοικοδόμησης, δεν την πήραν οι ιδιοκτήτες.

Δεν είναι το ίδιο, κατά τη γνώμη μου, να αποφασίσεις να κτίσεις ένα σπίτι ή να αντικαταστήσεις το παλαιό σου, με το να το δείς να καταστρέφεται για λόγους ανεξάρτητους της θέλησής σου, όπως είναι η θεομηνία.

Εννοώ ότι θα περίμενε κανείς, οι τυπικές διαδικασίες να είναι λιγότερες, ελαφρύτερες και να μη βαραίνουν τον ιδιοκτήτη, παρά μόνο αν υπήρχε η αντίστοιχη μέριμνα και γι΄ αυτό, αφού τα χρήματα (το μόνιμο πρόβλημα ή πρόσχημα) υπάρχουν και φτάνουν.

Άλλωστε πλήρης και ανώδυνη αποκατάσταση των ζημιών σημαίνει και αυτό.

Θεωρώ ότι μας αφορά όλους, διότι τελικά επλήγη ολόκληρη η χώρα και όχι μόνο αυτοί που έχασαν συγκεκριμένα.

Γι΄ αυτόν το λόγο και αποφάσισα να μεταφέρω τις προσωπικές εμπειρίες μου, απ’ την διαδικασία ανοικοδόμησης του καμμένου σπιτιού στο χωριό μου, στην ορεινή Αρκαδία, με την ελπίδα ότι όλοι θα πιέσουμε, έστω και τώρα με σκοπό να διευκολυνθούν αυτοί οι άνθρωποι (και αυτοί που βρίσκονται στη μέση του «Γολγοθά» αλλά και αυτοί που δεν έχουν ακόμη, αρχίσει την ανακατασκευή).

Ποτέ δεν είναι αργά και θεωρώ ότι οι bloggers έχουν τη δύναμη να πιέσουν προς την κατεύθυνση της υλοποίησης των υποσχέσεων αλλά και την λείανση του εδάφους, έτσι ώστε να τελειώσει η αγωνία και η ταλαιπωρία των ανθρώπων που θέλουν και δικαιούνται να ξαναμπούν στα σπίτια τους που κάηκαν όχι μόνο απ’ την πυρκαγιά αλλά και απ’ την αδυναμία αντιμετώπισής της, απ’ την πολιτεία.

Ο κ. Μολυβιάτης, ως υπεύθυνος του Ειδικού Ταμείου Αντιμετώπισης Εκτάκτων Αναγκών, αρκετές φορές αναρωτιέται γιατί υπάρχει νωθρότητα στην κίνηση των δικαιούχων πολιτών, απορώντας με την καθυστέρηση που παρουσιάζει η απορρόφηση των κεφαλαίων του ταμείου του.

Μια καλή και άκρως ενδεικτική απάντηση είναι τα χωριά Αρτέμιδα και Μάκιστος, των οποίων η ανακατασκευή έχει τελειώσει ήδη και είναι έτοιμα, στην κυριολεξία με το κλειδί στο χέρι, να δεχθούν τους ιδιοκτήτες τους.

Σ’ αυτά τα χωριά, γιατί δεν υπήρξε νωθρότητα;

Οι άνθρωποι αυτοί ήθελαν να μπουν στο σπίτι τους, περισσότερο απ’ ότι οι υπόλοιποι;

Μήπως ο λόγος αποπεράτωσής τους είναι ότι το πρώτο χωριό το ανέλαβε η Κυπριακή δημοκρατία ενώ το δεύτερο, ο όμιλος Βαρδινογιάννη, οι οποίοι δεν ήταν υποχρεωμένοι να ακολουθήσουν τις διαδικασίες και τους όρους που ισχύουν για τους υπόλοιπους, αφού ότι έκαναν το έκαναν με δικά τους χρήματα, ανεξάρτητα απ’ το ταμείο εκτάκτων αναγκών;;;

Στην επόμενη ανάρτηση θα καταγράψω τον καθορισμό του ύψους της χορήγησης, την πρακτική και την περιπέτεια των δικαιούχων, την εφαρμογή και φιλοσοφία του τρόπου και των περιορισμών καταβολής των δόσεων εκ μέρους του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ.